Prędko tego biegu nie zapomnę. Ci, którzy śledzą moje biegowe poczynania na fejsbuku, wiedzą, że trochę mnie ta wyprawa sponiewierała. Ale – od początku.
Czwartkowy wieczór, wracam przed 20.00 z uczelni, pakuję się, pięć razy sprawdzam, czy mam wszystkie dokumenty i kwadrans przed 22.00 jestem gotowa do wyjścia. Pociąg mam o 22.27, na stację idzie się pół godziny, więc mam mały zapas. Rzucam okiem na śmieci w moim pokoju i przez sekundę zastanawiam się, czy je wynieść, czy zostawić przy drzwiach. Stwierdzam, że wyniosę… worek ze śmieciami w lewą rękę, w prawą telefon, klucze, słuchawki od ajpoda i ajpod, ledwie wyjęty z laptopa. Po chwili jestem przy śmietniku-kontenerze, podnoszę ciężką pokrywę, wrzucam śmieci. Robię kilka kroków i chwytam za słuchawki od ajpoda, chcąc przypiąć mojego shuffle do bluzy. Ajpoda jednak nie ma, w ręku same słuchawki… zamarłam. Rozejrzałam się wokół, mojego złotego cacka nie ma. Popędziłam do domu, na łóżku ajpoda nie było, wróciłam na ulicę i podeszłam do kontenera, jednak sama dałam radę tylko na chwilę otworzyć klapę. Ulicą szły dwie panie, ewidentnie schorowane i słabowite, ale nie miałam wyjścia. Łamanym włoskim wyjaśniłam szybko, co się stało i poprosiłam o pomoc. Piękna scena, zasługująca na nagranie – rzuciłam plecak, jedna pani podniosła i trzymała klapę kontenera, druga pani blokowała tenże przed ucieczką w dół ulicy, ja wspięłam się i zanurkowałam w śmietniku. Ajpoda jednak nie było widać, czas uciekał, więc podziękowałam paniom i ze smętną miną ruszyłam w kierunku stacji kolejowej. Przez te pół godziny od utraty ajpoda weszłam na poziom rozważań egzystencjalnych, po drodze uznałam, że może stało się to po coś i że może za dużo muzyką zagłuszam i czas wrócić do mindful meditation, którego uczyłam się rok temu. Powtarzałam też sobie, że są gorsze problemy w życiu… o czym miałam się boleśnie przekonać dwa dni później. Najpierw jednak małe zamieszanie noclegowe w Bolonii, okazało się, że znajomi znajomych (z takimi układami to jednak trzeba uważać) wyjechali i nocuję w jakiejś etnicznie podejrzanej dzielnicy, a nie, jak było ustalone, pięć minut pieszo od dworca, skąd rano miałam jechać na lotnisko. Nieprzespana noc na zapadającej się kanapie, pobudka o 5.30, szalona jazda na dworzec. Autobus na lotnisko, drzemka podczas lotu i voila, lądujemy w Brukseli. Lekki szok termiczny po słonecznej Italii, ale 8 stopni to jeszcze nie dramat. O 13.00 dotarłam do mieszkania i wreszcie odetchnęłam. W piątkowy wieczór zaczęliśmy ładowanie węglowodanów wielką kolacją w tajskiej restauracji, po której myślałam, że się nie podniosę. W Brukseli akurat odbywał się Brussels Jazz Marathon, więc trochę kultury i rozrywki też było. I obowiązkowe belgijskie piwo ;).
Sobotę spędziliśmy w Maastricht, gdzie spotkaliśmy się ze znajomymi. Cały dzień chodzenia po mieście z przerwami na kawę, lunch (oczywiście makaron) i lody. Wieczorem w domu kolacja – miał być makaron, ale spotkało się to z protestem części kibicującej i gotującej, więc ze smakiem wciągneliśmy młode ziemniaczki i szparagi z sosem holenderskim. Nocowała u nas też znajoma mojej bratowej, Veronica, która w 20 km de Bruxelles biegła już trzeci raz, śmiga regularnie maratony (biegła nowojorski i to za pierwszą próbą zgłoszenia!) i pracuje w charity, dla której zbiera pieniądze biegając właśnie. Posiedzieliśmy, pojedliśmy, po 23.00 wszyscy już zasypialiśmy.
Niedziela rano – wciągamy na siebie przygotowane już biegowe ciuchy oraz dodatkowe bluzy. Żołądek ściśnięty, ale próbując nie doprowadzić się do mdłości, wciągam półtorej bułki z dżemorem i dwa pieguski, popijam herbatą. O 9.00 wychodzimy i jedziemy na start, stwierdzając, że chyba tylko my jedziemy tam autem, bo mijamy mnóstwo pieszych i rowerowych biegaczy zmierzających do parku Cinquantenaire. Atmosfera przedstartowa jest gorąca, trwa rozgrzewka, wszędzie biegacze – w końcu 37 000 zapisanych uczestników to już coś. Stoiska sponsorów, maskotki, organizatorzy. Patrzymy w niebo i modlimy się o brak deszczu – nasze modły zostały wysłuchane. Do kibicowania niekoniecznie, ale do biegania pogoda była idealna, 9-10 stopni. Gdy ruszyliśmy w stronę startu i aby ustawić się we właściwym, trzecim, boksie startowym, poczułam nagły przypływ adrenaliny startowej. Tej ilości biegaczy nie dało się ogarnąć! Ostatnie przedstartowe zdjęcia i poszliśmy zająć nasze miejsca. Punktualnie o 10.00 wystartował pierwszy boks z Kenijczykami na czele – bratowa, która starała przy samej linii startu mówiła, że połowa ludzi wyrzuciła markowe bluzy sportowe, które po chwili do worków na śmieci zbierali sprzątacze… co za strata, a ja tam w worku na śmieci stałam ;). Później widziałam ubrania pozostawione na drzewach, na barierkach po drodze, na ulicy… Starty kolejnych boksów odzielone były sześciominutowymi przerwami. Gdy drugi boks czekał na swój start, grano Odę do Radości. Powiedziałam wtedy do Tomka, że w Poznaniu chyba grają na starcie Chariots of Fire i że to taki idealny utwór na start… jakby na życzenie, po chwili właśnie Chariots of Fire zagrano kiedy to my ruszaliśmy! Chwilę wcześniej miała miejsce sytuacja, która powinna zapalić mi czerwoną lampkę w głowie, ale widzę to dopiero z kontuzjowanej, pobiegowej perspektywy. Rozgrzewamy się w miejscu, skaczemy, kręcimy kolanami.
Tomek: Coś mnie tu boli. I bark mnie boli.
Ja: Tomasz, somatyzujesz, to stres startowy. Mnie tak jakby ciut tu w prawej łydce boli, ale w sumie to nie jest ból, tylko takie lekkie napięcie, spoko.
I faktycznie – to był tak minimalny ból, że nawet bólem głupio go nazwać i nikt by nie zwrócił na to uwagi. No, chyba że wiedząc, co nastąpi 17 kilometrów później.
Start! Wysypaliśmy się z parku, odpaliliśmy Garminy i daliśmy się ponieść. Kontrolowanie, choć widząc morze biegaczy przed sobą i czując drugie za sobą, ciężko było nie pędzić, szczególnie, zaczęliśmy płasko i zbiegiem. Na szczęście po kilometrze był pierwszy z wielu podbiegów. Pierwszy kilometr biegliśmy razem po ok. 6/km, po czym rzuciłam do Tomka, żeby biegł swoje, bo ja do 15 kilometra nie będę szaleć, a na pewnie nie przez pierwsze dziesięć. Na drugim kilometrze była kostka brukowa koło pałacu, po chwili zbieg, na końcu którego, na trzecim kilometrze, pierwsze picie i kolejny podbieg. Kibiców było na początku trasy sporo i fajnie zagrzewali do biegu. Biegłam lekko, oszczędzając siły, a tempo miałam lepsze niż na treningach. Siła tłumu… wybiegliśmy na jedną z głównych trzypasmówek w centrum i zaczęły się tunele… Pierwszy tunel – ok, długi zbieg, w tunelu długa prosta, i niestety okrutnie długi podbieg-wybieg. Na prostej dochodziłam do siebie po tym podbiegu, po chwili pojawił się drugi tunel, na szczęście krótszy, i za chwilę kolejny… no co za sadysta układał trasę. Potem długo prosto, wodopój przed parkiem-lasem, po około 40 minutach biegu poczułam się komfortowo i spokojnie, biegło się rewelacyjnie. Trzeci wodopój z izotonikiem na dziewiątym kilometrze, powoli sączyłam isostar do bramy na dziesiątym kilometrze, który według oficjalnych czasów przekroczyłam w 1:01:40, według mojego Garmina kilkadziesiąt sekund szybciej. W ogóle nie byłam zmęczona i nie cisnęłam, a zrobiłam życiówkę, ciekawe :D. To na pewno przez ‘Sex on Fire’ Kings’ów w tle, jeden z moich ulubionych biegowych kawałków. Lekki kryzys na 11 kilometrze, ale powtarzałam sobie, że już bliżej niż dalej… do tego bębniarze i kibice i kamery – bardzo pomagali, szczególnie na podbiegach. 12-13 kilometr to ogromny zbieg, wszyscy przyspieszali maksymalnie, ja starałam się nie wariować, ale też dałam nogom się ponieść i postanowiłam na 16 kilometrze zobaczyć, jak będę się czuła i ewentualnie przyspieszyć lub zaczekać z finiszowaniem do 18 kilometra. wszystko było pięknie do 17 kilometra, wiedziałam, że już niewiele zostało, do tego podnosił mnie na duchu widok osób niepełnosprawnych biorących udział w biegu – osoby na wózkach, niewidomi… niesamowicie dawało to powera. Co więc się stało? Ano, stał się siedemnasty kilometr i największy podbieg na całej trasie. Podbieg morderca. Podbieg, przed którym ustawiony był ostatni wodopój. Stwierdziłam, że biegnąc pod taką górę i pijąc ryzykuję zakrztuszenie i pierwszy raz przeszłam do marszu, żeby spokojnie się napić. Gdy ponownie ruszyłam do biegu, poczułam napięcie w prawej łydce, ale uznałam, że to ze zmęczenia i truchtałam sobie pod tę górę. Męczyłam się jednak strasznie, więc znów przeszłam do marszu. I tak na zmianę aż wdrapałam się na górę, gdzie zaczęłam normalnie biec. Na garminie 18 kilometrów, meta tak blisko, a mnie coraz bardziej boli noga… Pomyślałam, że to skurcz i go zaraz rozbiegam. Tja. Na 18,5 kilometrze ból był już konkretny i zaczęłam wlec nogę za sobą. 19 kilometr, do mety już z górki, wszyscy przyspieszają i ile fabryka dała gnają do mety… a ja zwijam się z bólu i z grymasem kuśtykam. Widząc bramę-metę na horyzoncie nie mogłam przerwać biegu w tym momencie, no nie mogłam. Rozumiecie przecież. Co kilka sekund błagalnie patrzyłam na garmina, który w ślimaczym tempie pokazywał kolejne pokonywane metry. Ostatnie rondo przed metą, tłumy kibiców, ja za łzami w oczach, zmusiłam się, żeby przekroczyć linię mety truchtem, po czym dopadłam najbliższej barierki zatrzymałam. Spróbowałam postawić prawą stopę – niemożliwy ból. Od razu podeszli do mnie sanitariusze i wpakowali na nosze. Przywiązali pasami i na trzy-cztery podnieśli, no nie powiem, czułam się jak bohaterka serialu medycznego. W namiocie usłyszałam, że to prawdopodobnie skurcz i z pewnością za mało piłam na trasie. Spojrzałam z powątpiewaniem na sanitariuszy i oznajmiłam, że wypiłam cztery pełne butelki wody i butelkę izotoniku, więc raczej się nie odwodniłam, ale wlali we mnie kolejną butelkę wody i jeszcze jedną rozpuszczonego magnezu. Potulnie wypiłam. Zaczęło się macanie nogi, wielkie dziwowanie, brwi unoszenie i maści wcieranie. Potem próbowano mnie zmusić do próby stanięcia na prawej nodze, ale zaparłam się i uparłam, że nie,bo umrę z bólu, który czułam przy minimalnym dotknięciu podłoża. Posadzono mnie więc na wózku i zaczęto rozciągać rzekomy skurcz, co już zaczęło mi się wydawać podejrzane. Czas mijał, ja zaczęłam się denerwować, bo po biegu miałam spotkać się z bratem, bratową i znajomymi w konkretnym miejscu, kilkanaście metrów od namiotu emergency. Jak się dowiedziałam, nikt z sanitariuszy nie mógł wyjść ze mną z namiotu, z powodu dziwacznych przepisów. W końcu przewieziono mnie do namiotu fizjoterapeutów, gdzie młody bóg ułożył mnie na leżance i zajął się moją łydką. Takimi dłońmi to proszę bardzo, mógłby mi cały dzień nogi masować. No naprawdę, piękne dłonie miał. Wracając na ziemię – powiedział, że to dziwaczny uraz, prawdopodobnie naciągnięte mocno ścięgno, ale w nietypowym miejscu – w dolnej części łydki, z przodu nad kostką, czyli nie frontalnie, a lekko na lewo. Po prawie 30 minutach macania mojej nogi powiedział “I will try to fix your leg now” i przystąpił do tejpowania. Mój pierwszy w życiu taping! Chwilami było dziwnie, bo zamiast na udzie, opierał sobie moją stopę na kroczu, i obklejał mi nogę, ale byłam tak zmasakrowana i zaskoczona jednocześnie, że w żadnym znanym mi języku tego nie skomentowałam. W końcu wyszłam z namiotu, posadzono mnie na wózek i powieziono na wskazane miejsce spotkania z rodziną. A w punkcie zbiórki nikogo znajomego… lekko spanikowałam, ale poprosiłam sanitariusza, żeby podjechał ze mną jeszcze kawałek. W oddali zobaczyłam mojego brata – co za ulga. Od umówionego spotkania minęło prawie półtorej godziny, więc miałam szczęście, bo chcieli już jechać chyba po raz trzeci do domu, sprawdzić, czy jakoś sama nie wróciłam. W tym momencie uświadomiłam sobie, że nie mam medalu – co to była za rozpacz… taki ból, taki wysiłek i walka na trzech ostatnich kilometrach, i nie mam złotego krążka! Na szczęście moja kochana bratowa miała certyfikat ukończenia biegu przeze mnie i po kilku minutach wróciła z moim medalem.
W domu jakoś weszłam (gorzej było z wyjściem) do wanny pełnej piany i pobiegową imprezę spędziłam na sofie wykorzystując wszystkich do podawania mi jedzenia i działających przeciwbólowo trunków. Wieczorem pojechaliśmy na pogotowie, gdzie znów dostałam wózek inwalidzki, a przesympatyczny lekarz potwierdził, że raczej ścięgna nie zerwałam, ale na dwa dni wsadzą mi nogę w gips a potem do kontroli. Na tym etapie też były przeboje, bo sala, w której robią gips, została zalana. Na szczęście szybko się z problemem uporano i wylądowałam na kolejnym łóżku i założono mi pierwszy w życiu gips. Oby ostatni. Dostałam też kule i zaczęła się zabawa. Do południa dziś męczyłam się z cięższa niż zwykle nogą, co szczególnie uciążliwe było przy poruszaniu się po mieszkaniu pełnym progów – kuchnia i łazienka są schodek wyżej, niż reszta mieszkania… Teraz gipsu już nie mam, pan doktor obtejpował mi nogę, ale tylko troszkę i kazał uważać ale też pracować stopą i próbować coś ruszać. Robię to bardzo delikatnie, bo jednak wydaje mi się, że powinnam stopę maksymalnie oszczędzać. Tak czy siak – w piątek o świcie lecę do Bolonii, skąd muszę dostać się do swojego miasteczka. W wersji najgorszej: busik z lotniska na dworzec, pociąg, autobus/taksówka. Jednak przed chwilą okazało się, że znajomy ma wynajęte auto i zaoferował się przyjechać po mnie do Bolonii… więc kciuki, żeby to wypaliło.
Koniecznie muszę pochwalić się też bratem, który dopiero zaczął przygodę z bieganiem i w ramach przygotowań biegał średnio raz w tygodniu. To oczywiście nie była jego jedyna aktywność, bo brat jest fit i sporty i gra w lidze siatkówki belgijskiej i weekendów nie spędza przed telewizorem, ale jednak bieganie to dla niego coś nowego. Pobiegł w 1:48:38 i stwierdził, że nawet się nie zmęczył i miał jeszcze dużo sił. Nawet napomknął, że może kiedyś coś maraton, co jeszcze dwa miesiące temu zupełnie wykluczał, więc cieszę się, że grono biegaczy się powiększyło.
A, mój czas: do 17 kilometra zapowiadało się na 2 godziny, skończyło się na wymęczonym 2:13. Zrzut na Endo i garminconnect po powrocie do Włoch. Marzyło mi się zmieścić się poniżej 2:15 ze zdrową nogą, więc z wyniku jestem bardzo zadowolona i widzę, na co mnie stać. Co zresztą udowodnię, jak dojdę do siebie. Ja i moja noga :).
Uwag techniczno-organizacyjnych nie mam – bieg był zorganizowany naprawdę świetnie. Jedyne, co mnie denerwowało, ale to nie wina organizatorów, tylko uczestników, to zachowanie niektórych biegaczy. Mnóstwo osób chamsko się przepychało, potrącało łokciami pędząc jak wariaci, a wystarczyło zapisać się do odpowiedniej strefy startowej. No bo jeśli ktoś startujący z grupą na 2:30 mija mniez prędkością światła, gdy ja biegnę na 2:00, to chyba coś jest nie tak. Do tego oczywiście pchanie się do pierwszych stanowisk z piciem oraz pozostawanie z brzegu, mimo otrzymanej już wody i blokowanie dostępu innym. Raz puściły mi nerwy i za jednym takim przepychaczem, który zdzielił mnie z łokcia, krzyknęłam głośno “what the fuck?!”. Od razu zrobiło się wokół mnie więcej miejsca :D.
To chyba najdłuższy wpis w historii tego blogu. Jednocześnie to moja największa biegowa “przygoda”. Było sporo stresu, pokomplikowało mi to sesję i zaliczenia na uczelni, ale póki co wygląda na to, że uczelnia wykazuje się zrozumieniem, no i poza tym – kto ma sobie poradzić, jak nie ja? Do biegania oczywiście zamierzam wrócić, atmosfera biegu była niesamowita, no i samo bieganie jest najlepsze na świecie. Chyba najbardziej potrzebuję teraz cierpliwości, motywacji i odrobiny wsparcia, bo w ostatnich dniach kilka razy miałam kryzys. Mimo wszystko, always look on the bright side of life :).
It's fine, I ran today. 