Z serii: szef kuchni poleca. Drugie śniadanie, podwieczorek, potreningowe uzupełnianie. Albo cokolwiek chcecie… Koktajl, który mi nie wyszedł, ale wam wyjdzie, jeśli dodacie kiwi. Ja nie dodałam i lekko mnie zamuliło i zemdliło. To jedna z tych sytuacji, gdzie nie ma co unosić się ambicją, tylko lepiej nauczyć się na cudzym błędzie, o.
Piąteczek, czyli dzień mojego cotygodniowego oczyszczania jednodniowego – oczywistą oczywistością jest więc wpis z zdjęciami jedzenia. Chodzę do kuchni co pięć minut i wzdycham do lodówki.
Kilka dni temu, po raz enty słysząc “to co ona je do chleba?” (skoro nie je mięsa), postanowiłam “coś do chleba” (którego zresztą od miesiąca nie jadłam) zrobić i udokumentować. Niektórym potrzeba twardych dowodów. Przedstawiam więc przepis (to jest za proste, żeby nazywać przepisem…) na pastę z czerwonej fasoli:
czerwona fasola
pietruszka (dużo)
oliwki (u mnie zielone, ale wolałabym czarne)
czosnek
siemię lniane
ziarna (u mnie słonecznik i dynia)
oliwa z oliwek
sól, pieprz
Ziarna można, ale nie trzeba, uprażyć. Ugotowaną fasolę i pozostałe składniki wrzucamy do blendera, miksujemy, w zależności od konsystencji dodajemy oliwę, doprawiamy.
A, przestroga. Chciałam być fajna i pochwalić się, jakich to zdrowych produktów używam, tymczasem muszę zasugerować ostrożność. Choć mam wrażenie i nadzieję, że czytelnicy tego blogu są bardziej ogarnięci od autorki i zanim użyją nieznanego produktu, wcześniej upewnią się, czy się ów produkt nadaje… Do pasty należy dodać, dla uzyskania odpowiedniej konsystencji, niewielką ilość oliwy z oliwek (lub oleju rzepakowego). Jakimś trafem oliwa mi się skończyła, olej był schowany głęboko w szafce, a wyciągając sól i pieprz z szafki natrafiłam na nieznane mi wcześniej oleje: z czarnuszki i ostropestu. Niewiele myśląc, wlałam trochę do blendera… Owszem, pobiegłam do komputera sprawdzić, czy to nie trucizna, pobieżne spojrzenie wystarczyło, żebym zobaczyła mnóstwo “zdrowych” stron – no to trzeba lać! Uhm… błąd. Pasta wyszła smaczna, ale… coś z nią było nie tak. Uznałam, że lekka goryczka to sprawka pietruszki (nie wiem, skąd ten pomysł) lub prażonych ziaren (mam wyobraźnię). Minęło kilka dni, chciałam skropić sobie oliwą pomidory, chwyciłam olej z czarnuszki, a po chwili plułam pomidorem po całej kuchni. To ta gorycz, to ten smak! Kończąc ten wywód – nie popełniajcie mojego błędu. A olej z czarnuszki jest bardzo zdrowy i antyrakowy i w ogóle, ale zażywa się go raczej jak tran 😉
A tu resztka sycylijskiej oliwy – szkoda, że tak okrutnie zdusiłam jej smak 😉
Czosnek też obwiniałam o gorycz. Nieładnie.
Przed:
Po:
A na deser i osłodę smoothie: banan + mrożone wiśnie. Pyszności.
Na koniec małe ogłoszenie parafialne. Wielkimi krokami zbliża się Maraton Poznań. Tak się wspaniale składa, że będę w tym czasie w stolicy Wielkopolski i zamierzam gdzieś na trasie biegu stać, pokrzykiwać, machać kończynami i na inne sposoby zagrzewać maratończyków do walki. Jeśli biegniecie lub będziecie kibicować, to chętnie powspieram lub poznam 🙂 Część towarzystwa już się zgłosiła na fejsbuku, dziękuję, zanotowałam, co trzeba. Jeśli ktoś chce dodatkowego kibicującego gardła i dłoni, to śmiało: poproszę numer startowy, czas na jaki biegniecie (bardzo orientacyjnie, żebym wiedziała, na jak długo mogę się zamyślić po przebiegnięciu elity), a jak wiecie, w czym będziecie biec, to już w ogóle perfetto.
Pietruszka. Jakie macie pierwsze skojarzenia słysząc to słowo? Zielone strzępki pływające na tłustej rosołowej tafli? Artykuły w prozdrowotnych gazetach z atakującymi nagłówkami podającymi zawartość żelaza w natce? Ja właśnie takie skojarzenia mam. Raczej nie protestowałam nigdy przeciwko pietruszce w surówkach, ale gdy po takiej przekąsce uśmiechałam się do lustra, zdarzyło mi się zastygnąć w przerażeniu i podziękować niebiosom, że nie wyszłam z domu bez tego ostatniego spojrzenia w lustro. O tym, jak przemycić pietruszkę w przyjaznej formie, pisano już sporo (Hania, Krasus). Mój dzisiejszy twór to coś pomiędzy pesto a pastą (skłaniam się bardziej ku drugiej opcji). Wyciągnęłam na blat, co znalazłam w szufladach i na półkach, a uznałam za odpowiednie, uprażyłam suche, wszystko wrzuciłam do blendera, podlałam oliwą, doprawiłam, schowałam do lodówki a teraz z radością konsumuję w formie widocznej na ostatnich zdjęcia. Jest pyszne (albo pyszna – pasta)!
Migdały, dwa zagubione orzechy laskowe, pestki dyni, ziarna słonecznika, siemię lniane, sezam:
Główna bohaterka – pietruszka:
I blendujemy:
Najpiękniejsza zieleń tej jesieni:
Maca razowa:
Pesto-pasta:
Przełamanie kolorem:
Zielona herbata w ulubionym kubku i drugie śniadanie gotowe:
Kilka dni temu siedziałam w nagrzewającym się samochodzie czekając na tatę, który poszedł zanieść płytkę z wynikami mojego rezonansu magnetycznego do szpitala. Słuchałam radiowej Trójki, prognoza pogody. “Pożegnaliśmy już chyba upały, które zawitały do Polski tylko na chwilę, więc znów wracamy do ciepłych dań i odstawiamy lody” – jakoś tak to brzmiało. Uniosłam brwi (jedną, potrafię tylko lewą) w zdziwieniu, otworzyłam drzwi auta i stwierdziłam, że tej Warszawce* to się chyba w pewnej części ciała poprzewracało. To że w stolicy temperatury poleciały na łeb i na szyję, nie znaczy, że to samo dotyczy całego kraju. Serio. Kolejna fala gorąca uderzyła mnie w twarz. “No nie, naprawdę przegięli, to jest ten dzień, kiedy należy zrobić domowe lody”. Jak pomyślałam, tak rzekłam. W związku z tym, żem kulawa kaleka, to i w kuchni stać zbyt długo nie mogę. Przepis musiał więc być prosty i niekłopotliwy. Nie patrzymy zatem na kaloryczność/mało odzywczy skład, tylko (jak już się w Warszawie znów ociepli ;)) śmigamy po potrzebne produkty (trzy na krzyż, no, cztery) i robimy pyszne lody. Można kombinować ze składnikami, zmieniać, dodawać, lody udadzą się na pewno. Takie to już lody. A, pomysł zaczerpnęłam z tego (klik) przepisu. Podaję składniki i proporcje w mojej wersji, bo po prostu to miałam “na składzie”.
250ml kremówki
200 ml mleka skondensowanego słodzonego (z puszki) – wydaje mi się, że dałam trochę więcej, i lody wyszły dość słodkie – lepiej więc dodawać mleko ostrożnie i próbować w trakcie miksowania
4 łyżki kawy rozpuszczalnej
4 łyżki likieru bananowego (tylko taki miałam, ale pasuje świetnie)
szczypta cynamonu (bardzo opcjonalnie, nie każdy lubi, ale prawda jest taka, że jest praktycznie niewyczuwalny; gdybym miała, dodałabym chętnie wanilię)
Wszystkie składniki oprócz alkoholu miksujemy (cierpliwie, aż otrzymamy jedwabiście gładką masę), na końcu dodajemy alkohol i krótko mieszamy. Przekładamy do pojemnika i wkładamy do zamrażarki. Po dwóch godzinach mamy shake’a kawowego, po sześciu właściwe lody. Przepyszne.
*Warszawiacy, nie obrażajcie się 😉
Ostatnie tygodnie to dziwaczny plan zajęć na uczelni, z dziurami, w które próbowałam wstawić treningi. Przychodził wieczór i, o ile nie odlatywałam w świat amerykańskiej polityki zagranicznej lub przemówień Breżniewa i Gorbaczowa, i już, już miałam się uzewnętrzniać biegowo, to albo znajomi wyciągali mnie na koncert, albo ktoś dopadał mnie na skypie (nie żebym się specjalnie broniła, bez skype’a nie potrafiłabym już chyba funkcjonować), albo w inny sposób ratowałam świat. Przyszedł jednak ten moment, że stwierdziłam, że tak dłużej być nie może. Raportuję zatem…
Za tydzień lecę do Brukseli. Samolot mam o takiej porze, że chyba będę musiała już w czwartkowy wieczór wybrać się do Bolonii, ale czego się nie robi dla… no właśnie, dla? Dla 20 km de Bruxelles :). Trochę się denerwuję, bo to mój pierwszy tego typu bieg – do tej pory w biegu ulicznym biegłam raz (!) i było to 5 km podczas Jarmarku Dominikańskiego w Gdańsku. W biegu brało udział kilkaset osób. W Brukseli będzie… 37 tysięcy. Nie, nie zjadłam przecinka. Trochę tego nie ogarniam, prawdę mówiąc. Na szczęście pakiety startowe już odebrane – mój brat napisał do mnie kilka dni temu, że wyskoczył do biura zawodów podczas przerwy na lunch i zgarnął nasze paczki :). Trasa biegu jest taka:
W Brukseli byłam wiele razy, ale niewiele mi ten rysunek mówi, więc w piątek lub sobotę przejedziemy się autem i wybadamy trasę. Póki co zostałam postraszona, że “podobno pierwsze siedem (siedem!!) kilometrów to lekki podbieg, no i na końcu (jak już będę i tak umierać) na dwudziestym kilometrze też jest podbieg”. Ratunku. Poza tym biegnę bez żadnych szmyry-wyry żeli czy innych dopalaczy, zwyczajnie nie miałam jak tego typu suplementów przygotować i przetestować. Chcę się dobrze bawić (przypomnę sobie te słowa po piętnastu kilometrach), sprawdzić w czymś nowym (co ja mówię…) i spędzić rodzinny weekend. W zeszłym tygodniu zrobiłam szesnaście kilometrów w upale, duchocie i szalonej burzy, więc cztery kilometry więcej, przy adrenalinowym szoku, chyba dam radę? No powiedzcie, że dam. Pocieszam się wizją pobiegowego barbecue i leżenia w przydomowym basenie z jakimś fajnym belgijskim piwem. Będzie dooobrze. Martwię się tylko trochę o moje buty, bo cały czas biegam w moich pierwszych Nike’ach (Lunary 3) i jakkolwiek je kocham, to tak jakby powoli coś zaczyna się z nimi dziać. Marzą mi się nowe buty biegowe na lato, ale póki co jestem spłukana dokumentnie i nieśmiało czekam na mój drobny zwrot podatku, żeby móc coś może upolować. Mam tylko nadzieję, że moje Lunary nie spłatają mi figla w Brukseli i ładnie poniosą do mety :).
Poza tym, ćwiczeniowo: odkrywam (to moje chyba trzecie, tym razem udane, podejście) Zuzkę Light. Napiszę więcej niedługo, bo kilka słów się programom Zuzki należy :). Bardzo na plus. Do tego duma mnie rozpiera, bo chyba wracam na właściwą drogę, co pokazuje Endomondo:
Połowa maja, a objętość treningowa jak w całym kwietniu. Bardzo mnie to cieszy i czuję się też świetnie fizycznie. I nogi jakoś zaczynają nawet wyglądać…
Kończąc – polecam dwa wspaniałe śniadania. Ostatnio kiedy w pośpiechu zbieram się na poranne zajęcia, szybko przygotowuję sycący koktajl (miksowany trzepaczką do białek ;)): dwa średnie banany (przecież potrzebuję dużo energii), mleko (w idealnym świecie, gdzie za zakupy płacą rodzice – mleko sojowe… to za kilka tygodni), łyżka lub dwie płatków owsianych i/lub otrębów, łyżka miodu (zdarzyło mi się zamiast miodu, w wyjątkowo upalny poranek, wrzucić łyżkę lodów… ciii). Śniadanie drugie “ściągnęłam” od Emmy z blogu Inspiracje na Śniadanie i po prostu odleciałam. Wszystko przygotowałam “na oko”, bo przepis widziałam poprzedniego dnia i nie miałam jak zweryfikować ilości składników, ale udało się. W mojej wersji: płatki, jajka, curry, suszone pomidory, oliwki. P r z e p y s z n e.
Nie jedz tego, to sam cukier! Nie jedz tego, to niezdrowe! Nie jedz tego, to nie ma żadnych wartości odżywczych! Tuczy (biegaj sobie, biegaj, ale kawałek do kawałka i w biodra pójdzie), zaśmieca organizm, przyzwyczaja do słodkiego i uzależnia. Nieeeee jeeeeedz! Jeśli sami sobie tak nie mówimy, to zawsze znajdzie się ktoś, kto coś podobnego powie. Niekoniecznie złośliwie (choć i tak bywa, ale takie przypadki się po prostu ignoruje), czasem w przypływie natchnionego dobrą wolą fanatyzmu (takie osoby traktujemy jako dary losu na ścieżce prowadzącej do nagromadzenia nieskończonych pokładów cierpliwości, wyrozumiałości i miłości do świata).
Jasne, ze słodkościami trzeba uważać. To prawda, słodkie uzależnia. Może prowadzić do cukrzycy (małe wyjaśnienie w komentarzach ;)). Nie powinno zastępować pełnowartościowych posiłków. Itakdalejitakdalejitakwnieskończoność. Nie dajmy się jednak zwariować :). Jest słodkie i słodkie. Są śmieciowe słodycze i słodycze… no, akceptowalne ;). Nie będę tu bronić białej czekolady (omnomnomnom, czyżbym w czwartek, dzień przed egzaminem, pochłonęła całą tabliczkę? Jestem przekonana, że to był sen, bardzo smaczny sen) czy lodów karmelowych (przysięgam, moje pierwsze lody od września!). Mam do zaproponowania coś naprawdę niewinnego… i zarazem przepysznego. Tak, tak, to się da pogodzić.
Orzechowo-pomarańczowe bezglutenowe (!) ciasteczka. Przepis autorstwa mojej bardzo dobrej koleżanki, Surabhi, z którą studiowałam w Londynie. Surabhi robi w kuchni prawdziwe czary-mary. Ilekroć zapraszała mnie na obiad, dosłownie fruwałam (dopóki pełen żołądek nie sprowadzał mnie z powrotem na krzesło) – niesamowite wyczucie smaków, doświadczenie mieszkania w kilkunastu miejscach na całym świecie, z naciskiem na Indie i Azję Wschodnią, przykładanie wagi do zdrowego odżywiania i ciągłe poszukiwanie kulinarnych inspiracji. S. często przynosiła na zajęcia lub spotkania swoje wypieki, którymi wprawiała wszystkich w zachwyt, dlatego z pełną odpowiedzialnością polecam jej nowy przepis na bezglutenowe ciasteczka. Pozostawiają duże pole do modyfikacji – można użyć innych orzechów (na przykład płatków migdałowych – ciasteczka byłyby bardziej miękkie i delikatne w smaku), można kombinować z innymi dodatkami… ale osobiście podoba mi się taki minimalizm i połączenie smaków.
Składniki:
1/4 szkl. masła
1/4 szkl. brązowego cukru
1/2 szkl. bezglutenowej mąki
1/3 szkl. kandyzowanej skórki z pomarańczy (lub mieszanki pomarańczowo-cytrynowej)
1/2 szkl. posiekanych/potłuczonych orzechów włoskich
1/2 łyżeczki (bezglutenowego) proszku do pieczenia
1 łyżeczka przypraw korzennych
1 łyżka cukru pudru (opcjonalnie)
Czary-mary:
Piekarnik nagrzewamy do 180 stopni. Ucieramy masło z cukrem na gładką masę. Dodajemy proszek do pieczenia, mąkę, kandyzowaną skórkę, przyprawę, orzechy i łączymy wszystkie składniki. Formujemy kulki, spłaszczamy i układamy na blasze. Pieczemy do uzyskania złotawego koloru (ok. 18 minut, ale lepiej być czujnym). Zostawiamy do ostygnięcia i ewentualnie posypujemy cukrem pudrem.
Oryginalny przepis tu (klik), zdjęcia również z blogu Surabhi.
Po dziesięciu godzinach na uczelni (co w piątek uważam za skandal). Po treningu (uff…). Już z i w pozycji horyzontalnej – raportuję :). Od czasu mojego samobiczowania i skruszonego przyznania się do win (czyt. poprzedni wpis i żałośnie niskie słupki marcowe na endomondo), melduję poprawę. Biegową, ćwiczeniową – krótko mówiąc, dzieje się. Dzieje się o tyle przyjemnie, że wiosna atakuje. Śmiem twierdzić, że biegając wczoraj, lekko się opaliłam. Takie rzeczy. Z nieprzyjemnych aspektów to w sumie tyle, że za tydzień mam egzamin, za dwa kolejny oraz esej na poważny temat, do tego stresujące ubieganie się o fundusze na to i tamto, sprawdzanie skrzynki mejlowej na bezdechu i takie tam. Bez biegania i ćwiczeń chyba bym zwariowała.
Hitem obiadowym jest kasza gryczana (tak tak, przywiozłam sobie zapas z Polski!) z dodatkami (podduszone na czosnku cukinia, suszone pomidory, ciecierzyca, ew. odrobina śmietany) + sałata z octem balsamicznym. Proste, pyszne, sycące. Mniaaaam. Tak bardzo mniam, że jakoś nigdy nie zdążę zdjęcia zrobić…. Ku ogólnej uciesze zamieszczam za to zdjęcia, które powstały gdy weszłam w stan charakterystyczny dla dużego zmęczenia. Tak już czasem mam :).
Grunt to zdrowe odżywianie 😀
Dziś o jedzeniu. Przejadł mi się trochę makaron z pesto, poza tym został mi tylko pipette rigate, który nadaje się najlepiej to sosów. Zapiekankę lub babkę ziemniaczaną to ja i owszem, ale raz na baaardzo długi czas, bo po zjedzeniu takiej nie jestem w stanie ruszyć sie przez kilka godzin.
Zdjęć niestety niet, bo zbyt upaprane miałam rece w trakcie gotowania a mój aparat nadal cierpi na brak dekielka, więc jest narażony na fruwające po kuchni ingredienta.
Z góry uprzedzam, że krytyczne komentarze na temat śmietany będą kasowane :D. Szczerze mówiąc nigdy (serio) wcześniej nie używałam śmietany (nie znoszę zabielanych zup) inaczej niż do mizerii (a i tu pół na pół z jogurtem naturalnym) i postanowiłam trochę poeksperymentować, po drugie, takie dania są bardzo sycące, po trzecie, działają jako comfort food, gdy zimno “i w ogóle”. Więcej nie będę się tłumaczyć 🙂
1. Kremowe risotto
Zaletą tego dania (pozostałych również) jest to, że wszystko “robi sie” jednocześnie. Tylko ryżu trzeba pilnować nieustannie. To znaczy przez jakieś 20 minut :).
Warzywa – żółta papryka, cukinia, cebula, suszone pomidory, lądują w naczyniu żaroodpornym, polane oliwą z oliwek i posypane ziołami. Naczynie ląduje zaś w piekarniku (180 – 200 stopni). Ryż do risotto wsypujemy na patelnię na rozgrzane masło, mieszamy, żeby cały ryżyk się ozłocił ;). Parę minut tak się bawimy, po czym zaczynamy podlewać ryż… sposobów jest nieskończona ilość. Można winem, można bulionem warzywnym… ja tym razem na początku wlałam szklankę mleka, potem mleko pół na pół z wodą, potem już tylko podlewałam wodą. W międzyczasie sól, pieprz. Gdy ryż jest gotowy, wyciągamy warzywa z piekarnika, mieszamy z ryżem, kruszymy trochę fety (i/lub innego sera – można posypać wierzch dania do ładnego zapieczenia, albo wymieszać, żeby danie było bardziej ciągnące, choć przez gotowanie na mleku i wodzie sam ryż już jest klejący). Kilka minut w piekarniku i gotowe 🙂
2. Kremowa kasza gryczana
Uwielbiam kaszę gryczaną i bardzo ubolewam nad tym, że nie ma jej we włoskich sklepach. To samo było w Anglii. Dlatego wspinając się na wyżyny sprytu, przywiozłam sobie kilka woreczków kaszy z Polski :).
Kaszę wrzucamy do osolonego wrzątku i przestajemy się nią martwić. Na patelni ląduje cebula w cienkich piórach, po chwili pokrojone drobno suszone pomidory. Podlewamy delikatnie śmietaną (ilość to kwestia gustu, wszystko dzieje się na wolnym ogniu, do gorącego sosu dodajemy trochę pokruszonego sera feta (prawda jest taka, że chciałam się go po prostu pozbyć z lodówki), przyprawiamy (sól, pieprz, majeranek). Łączymy z kaszą, voila.
3. Kremowy makaron
Makron rzucamy na osolony wrzątek. Mamy 8 minut, do dzieła :D. Patelnia, olej/masło, czosnek. Na to pokrojona drobno czerwona papryka, czarne oliwki (ja kroję ;)), śmietana, feta, pieprz (sól już jest w makaronie w wystarczającej ilości dla mnie). Makaron odcedzamy i wrzucamy do sosu na patelnię. Mieszamy, aż sos wypełni makaron, cieszymy się smakiem kibicując Justynie Kowalczyk. Efekty jakie są, każdy widzi. My najedzeni, Justyna wygrywa, życie jest piękne :).
P.S. do tych dań można zastosować masę innych warzyw i dodatków, ja po prostu za każdym razem otwierałam lodówkę i patrząc na jej skromną zawartość zastanwiałam się, jak mogę połączyć te kilka składników, które akurat miałam :).
P.S.S. jestem lamą roku, zaplanowałam piękne wybieganie dzisiaj, o czym nie pomyślałam rano pędząc na zajęcia (tja, zajęcia o 9.00 w sobotę, bo coś kiedyś ktoś jakieś włoskie święto) i w biegu nastawiając pranie… wszystkich moich sportowych ciuchów oprócz rajtków biegowych. To teraz mam wszystko mokre i figa z makiem. Ale ja się nie dam, wieczorem się zmasakruję domowo, a jutro ciągnąc za sobą zapach świeżości pobiegnę przez pola i łąki… To ostatni moment na taki fristajl, bo od poniedziałku plan pod Brukselę! 🙂
Tonę w aplikacjach na przyszły semestr zagraniczny, więc krótko. Kończę czytać ‘Jedz i biegaj’ i moja konsternacja i filolilozofolozofowanie 😉 wkracza na kolejny poziom. Przeczytam, ochłonę, napiszę kilka słów. W dużym skrócie: mam wrażenie, jakby mój biegowy horyzont myślowy rozciągał się niczym z gumy. Już nawet nie staram się racjonalizować i tłumaczyć sobie, że “to tylko książka, uspokój się Ewa”. To nie jest tylko książka, kocham Scotta Jurka :D. Tym stwierdzeniem zakończę tę ekshibicjonistyczną wypowiedź i wracam do pracy.
A, jeszcze ciastka. Bez paliwa to ani nogi, ani umysł nie pobiegną… ;). Gotuję nieźle, piekę w sumie też, ale z czymś tak banalnym, jak ciastka owsiane, zawsze miałam problem, bo nigdy nie wychodzą tak jakbym chciała, no i nigdy nie wychodzą tak samo (czy to dobrze, czy źle, to sprawa dyskusyjna). Dobre w ciastkach owsianych jest z pewnością to, że można tam wrzucić bardzo wiele i dostosować je do indywidualnych preferencji. Orzechy (nie lubię włoskich, ale nerkowca uwielbiam, no i są taaakie słodziutkie), migdały (posiekane lub w płatkach), brazylijskie (mniam); pestki dyni, słonecznika, czegokolwiek (prawie); płatki owsiane; suszone owoce (żurawina!); wiórki kokosowe; rozpaćkany banan i w wersji delux, masło orzechowe (omnomnomnom). Do tego jajko (dałam dwa) dla ‘sklejki’ i prawie gotowe – lepimy i rozpłaszczamy ciasteczka na wyłożonej pergaminem blasze i pieczemy. W zależności od konsystencji i wilgotności, od kilkunastu do trzydziestu minut w 180 stopniach (ale to jest bardzo umowne, każdy piekarnik rządzi się swoimi prawami). Voila! Zjadłabym teraz, siedząc w bibliotece…
Dziś zdrowo, kolorowo i smacznie. Trochę na przekór temu, co faktycznie dziś zjadłam – śniadanie jakoś minęło mi o samej herbacie (z cytryną i cukrem – ale brązowym ;)), gdzieś koło południa zjadłam kilka najzwyklejszych herbatników… i złapałam się za głowę. Pusta lodówka, pusty portfel. No to spacer do bankomatu w jedną stronę, spacer do supermarketu w zupełnie przeciwną stronę… no tak, ale sklep oczywiście zamknięty – sjesta. Jeszcze się nie przyzwyczaiłam i zaliczam co jakiś czas takie “wpadki”. Dodatkowo nie wzięłam ze sobą zegarka (bo nie mam ;)) ani telefonu, więc nie miałam pojęcia, która jest godzina i ile czasu zostało do ponownego otwarcia sklepu. Co tu robić… bez sensu było wracać do mieszkania, tylko po to, żeby sprawdzić, która jest godzina. Pogoda piękna, wiosenna – to może spacer? Przeszłam się fragmentem mojej biegowej ścieżki, dotleniłam. Zawędrowałam do małego parku z małpim gajem dla przedszkolaków. Pusto i tylko słońce wciskające się w każdą przestrzeń między drzewami. No to… hop na huśtawkę. Nie wiem, ile czasu tam spędziłam, bujając się w zamyśleniu i wystawiając twarz do słońca. Cudowne sam na sam ze sobą, dystans, jakaś ogromna wdzięczność za rzeczy najprostsze. Dobrze, że ten sklep był zamknięty, inaczej bym na tę huśtawkę nie trafiła ;).
Jeśli pogoda się utrzyma, to jutro śmigam robić podbiegi w krótkich spodenkach. Tak jest ciepło. Dzisiaj regeneracja – to ten jeden na jakiś czas dzień zupełnie bez ćwiczeń, bo wczoraj za bardzo się zaangażowałam w układanie salsowych choreografii i “coś sobie w biodro zrobiłam”. Powinno przejść do jutra :).
Kończąc, czas na przepis. Banalny. Banan, awokado, gruszka. Szklanka mleka. U mnie tylko banan i awokado, bo gruszka już się nie zmieściła ;-). Z braku laku a raczej blendera, byłam zmuszona wykazać się kreatywnością. Trzy znalezione na najwyższej półce wyciskarki do cytrusów raczej na niewiele by się tu zdały. Wyciągnęłam więc z szuflady trzepaczkę do białek i… udało się :D. Taki miks jest dla mnie wystarczająco słodki, ale jeśli ktoś potrzebuje się “docukrzyć” to dobry jakościowo miód byłby pewnie najlepszy :).
It's fine, I ran today. 